Niedawno w Wysokich Obcasach
pojawił się ciekawy artykuł o minimalistach ("Zminimalizowani" U. Jabłońskiej), ograniczaniu konsumpcji i świadomej
rezygnacji z wielu dóbr. Sama dawno chciałam poruszyć ten temat, ale z własnej,
nie tak radykalnej perspektywy.
To, jak obrosłam w rzeczy, zauważyłam podczas kolejnej z przeprowadzek, kiedy znów przekładałam do kartonów dziesiątki książek, kiedy okazało się,
że moje ulubione ołówki, długopisy i inne artykuły biurowe zajmują odrębne
pudełko, gadżety kuchenne ciężko
gdziekolwiek załadować, kosmetyki,
których wcale nie miałam dużo, zajęły dużą torbę, nie
wspominając już o stertach magazynów, których przez lata żal było mi się
pozbywać.
Nie, nie mam zamiaru snuć tu
historii pt. Jak Ania odmieniła swoje życia, rezygnując z posiadania, bo to
nie byłoby prawdziwe. Nie zrezygnowałam z gadżetów kuchennych, nie mam zamiaru
oddawać książek, a ołówki nadal mnie cieszą, ale zmieniłam nieco podejście to
kupowania i samego posiadania. Niejako trochę obok mnie wykrystalizowało się
kilka podstawowych zasad, których – mniej lub bardziej świadomie - staram się
przestrzegać.
Najpierw zaczęłam zużywać rzeczy,
które już mam. Weźmy te kosmetyki: wydawało mi się, że nigdy nie miałam ich
zbyt wielu, bo rubryki poświęcone urodzie to jedne z nielicznych, które omijam w
magazynach (nudzi mnie to, nie znam się i nie interesuję się tym). Jednak
podczas przeprowadzki okazało się, że jeśli je wszystkie zebrać, wychodzi tego
pokaźna ilość. Niektóre zupełnie zapomniane, jak eyliner, który kupiłam, kiedy
jeszcze wierzyłam w to, że nauczę się malować kreski, cienie do powiek, które
przenoszę z miejsca na miejsce w oczekiwaniu na ‘wielką imprezę’ czy cztery balsamy przeciwsłoneczne zostawiające białe smugi na
ciele. A więc teraz cierpliwie zużywam kosmetyki, które do użycia się nadają i
kupuję tylko to, co jest mi niezbędne. Nie używam trzech żeli do mycia różnych
części ciała, a dobrego mydła (czasem jest to stary, poczciwy Biały Jeleń),
zużywam zapomniane cienie do powiek i nie kupuję kolejnego lakieru do paznokci.
Łazienka nieco się już przejaśnia, a mi jest jakby lżej na sercu.
Kolejnym bolesnym tematem były
książki. Dopiero podczas przeprowadzki zobaczyłam, ile ich mam, ile zajmują
miejsca i jaki stanowią problem (w tym miejscu pomijam wszystkie pozytywne
aspekty z nimi związane!). Zrozumiałam – uwaga, tu będzie wyznanie godne "Rozmów
w toku" – że nie mogę kupować każdej książki, na którą mam ochotę, bo poza samą
radością posiadania i oglądania jej na półce, po jej przeczytaniu nie będę już
z niej nic mieć. Nie oszukuję się, że do niej wrócę, że przejrzę zakreślone
fragmenty, bo tak dzieje się z nielicznymi książkami (Pestka Anki Kowalskiej,
tomiki poezji, Sklepy cynamonowe). Moje dwa książkowe założenia są następujące:
1. zawężam krąg kupowanych
książek do tych, do których będę wracać, czyli związane z moim hobby i inne,
które ze szczególnych względów są dla mnie ważne (kupuję więc książki
kulinarne, o fotografii, poezję i książki kilku wybranych autorów, których chcę
mieć, np. Olgi Tokarczuk, R. Kapuścińskiego czy J. Dehnela)
2. wszystkie pozostałe książki (głownie
prozę polską i zagraniczną) pożyczam od znajomych i z biblioteki.
Kilka lat trwał mój proces
rozstawania się z gazetami. Najpierw pozbyłam się tych, których było mi najmniej żal, potem wybrałam
kolejną partię (wyrywając co ciekawsze artykuły, zdjęcia), potem kolejną, aż w
końcu pozostałam z kopczykiem pism, które mnie inspirują, które lubię
przeglądać i nie chcę z nich rezygnować. Na razie się nie rozstajemy.
Kwestia gadżetów kulinarnych pozostaje
nierozwiązana ;) Lubię je, potrzebuję ich (dziesięć różnych talerzy, pięć filiżanek, kilka miseczek czy
szuflada starych sztućców to moja baza zdjęciowa) i nie mam zamiaru się z nimi
rozstawać, ale staram się już nie wracać do domu z kolejną miseczką, łyżeczką,
tacką czy kubkiem.
Ogólnie rzecz ujmując, staram się
nie dublować przedmiotów. Jeśli serce zabije mi mocniej na widok pięknego pachnącego
zeszytu albo ołówka (a dzieje się tak często, bo uwielbiam lśniące, świeżutkie,
nietknięte sprzęty biurowe! sierpień to szczególnie niebezpieczny czas ze
względu na nadchodzący rok szkolny…), przypominam sobie, że w domowej
szufladzie czekają na mnie jeszcze cztery takie przedmioty. Jeśli mam ochotę na miętowy lakier do paznokci, zwalczam ją w sobie, bo pamiętam, że w domu
czeka na mnie kilka odcieni różu, czerwieni, granat i czerń.
Nie obrastam w bibeloty. Nie
kupuję świeczek, ramek, figurek i innych drobiazgów, które potem zagracają
mieszkanie.
Wystrzegam się chały i kiczu.
Jeśli kupuję przedmiot, staram się, by był dobrze zrobiony i ładny, oczywiście wszystko
w ramach moich – niewielkich – możliwości finansowych. To nie zawsze jest
łatwe, ale świadomość, że ma się dwa ładne zestawy pościeli zamiast dziesięciu
przeciętnych, jedną parę bardzo dobrych szpilek zamiast czterech tanich, kaleczących
nogi i porządne kompendium
poezji zamiast dwudziestu broszurowych czytadeł, jest bardzo miła.
To może na koniec tego wykładu
podam Wam prosty przepis na sobotnią przekąskę do wina? W końcu w kuchni też
hołduję nieprzekombinowanym, prostym i pełnym smaku rozwiązaniom.
PIECZONE MIGDAŁY NA SŁONO
1 białko
2 szklanki migdałów w skórce
1 łyżka (lub więcej) dowolnej przyprawy:
chilli w proszku, kuminu, curry w
proszku , posiekane zioła (świeży posiekany rozmaryn sprawdza się szczególnie
dobrze)
sól do smaku
Białko ze szczyptą soli ubijam na
sztywną pianę. Delikatnie mieszam z wybraną przyprawą, po czym dodaję migdały.
Wysypuję migdały na blachę wyłożoną papierem do pieczenia (najlepiej, żeby
między migdałami były odstępy). Piekę pół godziny w 190 st. C., mieszając
orzechy ze dwa razy podczas pieczenia. Po upieczeniu posypuję gruboziarnistą
solą morską.
Uwagi:
1. Sposób z białkiem podpatrzyłam
w jakimś starym numerze Zwierciadła (przed porządkami:). Odtąd czasem piekę tak
orzechy, to fajna przekąska.
2. W ten sam sposób można piec
orzechy na słodko – zamiast soli dajemy ok. 2 łyżki cukru, a zamiast ‘słonych’
przypraw – cynamon. Ja nie obieram migdałów ze skórki, bo takie mi bardziej
smakują po upieczeniu, a poza tym po cóż tracić czas na ich obieranie?
Etykiety: bezmięsne, orzechy, przekąski, życie
